Roland Icking FACadE
2013-2022
19 09 2016, Netherlands

Winterswijk-Brinkheurne


EN

About a year earlier, I had photographed this building once before, also with the dog, the bicycle, the Volvo and the caravan in front of it.

As I got on quite well with the man and I had reached a point where I no longer wanted to continue the project without the people who lived there, I asked him if I could repeat the photo and if he would be willing to be photographed.

He agreed, but didn't want to pose in front of the camera. That was too artificial for him and reduced the person too much to his mere existence. I had to come up with something. Asking people to stand in front of the camera and pose, even if it meant doing nothing while looking at the camera, had worked well up until then and I didn't really know what I could improve on it, more to the point, it scratched at my vanity because I couldn't get it on my own terms. Eventually I asked him if he would be willing to get on his bike and go for a few laps with his dog. He agreed, and I was almost stunned that the solution could be so simple.

And I think he was right. The new photo is not only one person richer than the old one, but it also has a plot, a theme, in addition to the gain in authenticity. His rejection gave the project a decisive twist and opened the door to new possibilities. And what I particularly like about it is that this twist came from him and not from me. That I didn't know everything in advance, but that the project did something to me.

If you scroll back a few photos, you can see that the pure posing is broken up a few photos beforehand and there are already people who aren't looking at the camera. And even after this photo, it's not as if people are no longer looking at the camera, quite the opposite. Nevertheless, looking back, I would say that it was only with this photo that something clicked in my head.


July 2023
_________

DE

Etwa ein Jahr zuvor hatte ich dieses Gebäude schon einmal fotografiert, auch mit dem Hund, dem Fahrrad, dem Volvo und dem Wohnwagen davor.

Da ich mich mit dem Mann ganz gut verstand und ich inzwischen an einem Punkt angelangt war, an dem ich das Projekt nicht mehr ohne die Menschen, die dort lebten, weiterführen wollte, fragte ich ihn, ob ich das Foto wiederholen könnte und ob er bereit wäre, sich fotografieren zu lassen.

Er stimmte zu, wollte aber nicht vor der Kamera posieren. Das war ihm zu künstlich und reduzierte den Menschen zu sehr auf seine bloße Existenz. Ich musste mir etwas einfallen lassen. Die Leute zu bitten, sich vor die Kamera zu stellen und zu posieren, auch wenn das bedeutete, nichts zu tun und dabei in die Kamera zu schauen, hatte bis dahin gut funktioniert, und ich wusste nicht wirklich, was ich daran verbessern konnte, mehr noch, es kratzte an meiner Eitelkeit, weil ich es nicht zu meinen eigenen Bedingungen bekommen konnte. Schließlich fragte ich ihn, ob er bereit wäre, sich auf sein Fahrrad zu setzen und ein paar Runden mit seinem Hund zu drehen. Damit war er einverstanden, und ich war fast schon verblüfft, dass die Lösung so einfach sein konnte.

Und ich denke, er hatte Recht. Das neue Foto ist nicht nur um eine Person reicher als das alte, sondern es hat neben dem Gewinn an Authentizität auch eine Handlung, ein Thema. Seine Ablehnung hat dem Projekt eine entscheidende Wendung gegeben und die Tür zu neuen Möglichkeiten geöffnet. Und was mir besonders daran gefällt, ist, dass diese Wendung von ihm kam und nicht von mir. Dass ich also nicht schon alles im Voraus weiß, sondern dass das Projekt etwas mit mir macht.

Wenn man ein paar Fotos zurückblättert, sieht man, dass das reine Posieren schon ein paar Fotos vorher aufgebrochen wird und es schon Leute gibt, die nicht in die Kamera schauen. Und auch nach diesem Foto ist es nicht so, dass die Leute nun gar nicht mehr in die Kamera schauen, ganz im Gegenteil. Trotzdem würde ich rückblickend sagen, dass es erst mit diesem Foto hatte es auch in meinem Kopf geklickt hat.


Juli 2023
_________

NL

Dit gebouw had ik ongeveer een jaar eerder gefotografeerd, ook met de hond, de fiets, de Volvo en de caravan ervoor.

Omdat ik vrij goed met de man kon opschieten en ik op een punt was gekomen dat ik het project niet langer wilde voortzetten zonder de mensen die er woonden, vroeg ik hem of ik de foto mocht herhalen en of hij bereid was om gefotografeerd te worden.

Hij stemde toe, maar wilde niet poseren voor de camera. Dat was te kunstmatig voor hem en reduceerde de persoon te veel tot zijn bestaan. Ik moest iets bedenken. Mensen vragen om voor de camera te gaan staan en te poseren, zelfs als dat betekende dat ze niets deden en naar de camera keken, had tot dan toe goed gewerkt en ik wist niet echt wat ik eraan kon verbeteren, sterker nog, het kriebelde aan mijn ijdelheid omdat ik het niet op mijn eigen voorwaarden kon krijgen. Uiteindelijk vroeg ik hem of hij op zijn fiets wilde stappen en een paar rondjes met zijn hond wilde rijden. Hij stemde toe en ik was bijna stomverbaasd dat de oplossing zo simpel kon zijn.

En ik denk dat hij gelijk had. De nieuwe foto is niet alleen een persoon rijker dan de oude, maar het heeft ook een plot, een thema, naast de winst in authenticiteit. Zijn afwijzing gaf het project een beslissende wending en opende de deur naar nieuwe mogelijkheden. En wat ik er vooral leuk aan vind, is dat die wending van hem kwam en niet van mij. Dat ik niet alles van tevoren wist, maar dat het project iets met me deed.

Als je een paar foto's terug scrollt, zie je dat het pure poseren al een paar foto's van tevoren wordt doorbroken en dat er al mensen zijn die niet naar de camera kijken. En zelfs na deze foto is het niet zo dat mensen niet meer naar de camera kijken, integendeel. Toch zou ik terugkijkend zeggen dat het pas met deze foto in mijn hoofd klikte.


Juli 2023


© Roland Icking